Μεγάλες Προσδοκίες

Πριν λίγες μέρες συζητούσα με μια συνάδελφο από τη δουλειά, που μας είχε πιάσει το φιλοσοφικό μας, σχετικά με τις διαπροσώπικές σχέσεις. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο κυριότερος λογος που απογοητευόμαστε και απογοητεύουμε είναι οι Προσδοκίες.
Λίγο - πολύ όλοι, όταν σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους, περιμένουμε από αυτούς να λειτουργήσουν με συγκεκριμένο τρόπο αναλόγως των περιστάσεων κλπ. Έχουμε δημιουργήσει δηλαδή στο μυαλό μας, πρότυπα χωρίς να αφήνουμε το περιθώριο στους άλλους να δράσουν έξω από αυτά. Τους κλείνουμε στα μικρά συνειδησιακά μας κουτάκια αφαιρώντας τους αυθαίρετα τη δυνατότητα να είναι "ο εαυτός τους".
Το ίδιο ακριβώς που όταν συμβαίνει σε εμάς - το κλείσιμο στο κουτάκι- αντιδρούμε και θεωρούμε στέρηση της προσωπικής μας ελευθερίας, λογοκρισία και χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι διακυρρήσσοντας "αυτός/ή είμαι και σ' όποιον αρέσει", εμείς το κάνουμε αλόγιστα στους συνανθρώπους μας.
Δυστυχώς, αυτού του είδους οι απογοητεύσεις είναι μεγαλύτερες και βαρύτερες όταν αφορούν κοντινά μας πρόσωπα. Πραγματικά, όσο πιο οικείος μας είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο κρυσταλλωμένες είναι οι απόψεις μας για το πρότυπο βάσει του οποίου περιμένουμε να λειτουργήσει ή να σκεφτεί.
Ξεχνάμε ότι με το πέρασμα του χρόνου,διαφοροποιούνται οι ανάγκες, οι προτεραιότητες ακόμη και οι φιλοδοξίες των ανθρώπων και περιμένουμε από τους δικούς μας να δρουν με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν πριν από πχ δεκαπέντε χρόνια.
Προβληματίστηκα...

Πρώτη μέρα στη δουλειά..!

Μετά από ανάπαυλα δύο εβδομάδων, ξανά στο μαγγανοπήγαδο!! Ευτυχώς είναι πιο ομαλή η κατάσταση από ότι περίμενα. Συνήθως, όταν γυρνώ αρχές Σεπτέμβρη τρέχουν καμιά δεκαριά projects και εγώ τρέχω και δε φτάνω. Φέτος, πάλι καλά, μια χαρά φαίνονται τα πράγματα.
Ήμουν όμως από το πρωί αποφασισμένη, ότι δεν θα άφηνα τίποτε να με πτοήσει. Σηκώθηκα νωρίς, ήρθα με τα πόδια απ' το σπίτι (45' περπάτημα) και τώρα κάνω ένα break για να γράψω στο blog και να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μου.
Έλεγα προηγουμένως στους συναδέλφους μου ότι είχα την εντύπωση ότι δεν θα θυμάμαι τίποτε, αλλά δυστυχώς θυμάμαι τα πάντα με κλειστά μάτια!!
Όχι, τίποτε άλλο, αλλά να.. θα ήθελα μια αλλαγή. Μήπως τελικά να πιάσω και δεύτερη δουλειά -ημιαπασχόληση- μπας και ασχοληθώ με κάτι το διαφορετικό?
Θα το σκεφτώ.

Διαλέγοντας κατοικίδιο

Σκέφτομαι να πάρω ψαράκι. Είχα ένα χαμστεράκι για ένα χρόνο, αλλά τον Ιούλιο μου πέθανε και ανακάλυψα πως θέλω να υπάρχει και άλλη μια παρουσία στο σπίτι πέρα από εμένα και τον άντρα μου.

Δεν ξέρω όμως τι είδος να επιλέξω.. Δύο χρυσόψαρα ή έναν μονομάχο; Απ' ότι διάβασα, ο μονομάχος δεν χρειάζεται τόση φροντίδα όσο τα χρυσόψαρα (δύο φορές την εβδομάδα αλλαγή νερού και είναι μια χαρά).

Δίπλα έχω βάλει μια φωτογραφία μονομάχου. Αυτό το μωβ είναι υπέροχο!! Και υπάρχει και σε άλλα χρώματα: πορτοκαλί,κίτρινο και κόκκινο.

Αχ, θέλω να πάρω ψαράκι!!!

Γράφω ξανά

Έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που έγραψα κάτι, οτιδήποτε.. Προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να πετάξω από πάνω και μέσα μου όλες εκείνες τις αναμνήσεις και εμπειρίες που με βάραιναν.
Κάποιες εξακολουθούν ακόμη να κρατούν δέσμιες την ψυχή και την καρδιά μου. Άλλες πάλι, τις ξεπερνώ με επιμονή και υπομονή.
Όπως το γράψιμο. Όταν ήμουν μικρή, δεκα-δώδεκα χρονών, η μητέρα μου προσπαθώντας να διατητρήσει τον έλεγχο σε ένα παιδί που πλέον ήταν στην εφηβεία και δεν της έδινε πλέον τη σημασία στην οποία ήταν συνηθισμένη, διάβαζε τα γραπτά μου. Σκέψεις μου που κατέγραφα σε όποιο κομμάτι χαρτί έβρισκα μπροστά μου, γίνονταν στόχος κριτικής και αποδοκιμασίας, γιατί τις λάμβανε ως απόρριψη.
Έκτοτε, δεν μπορούσα να γράψω ή και να πω αυτά που πραγματικά είχα μέσα στο μυαλό μου. Έντυνα τα λόγια μου με τους ψεύτικους μανδύες του καθωσπρεπισμού και το φόβο της κριτικής.
Όχι πια.
Στα εικοσιεννιά μου, αποφάσισα πως είναι πια καιρός να αφήσω να εκδηλώνονται οι μύχιες σκέψεις και επιθυμίες μου. Και σ' όποιον αρέσει.
Γι' αυτό γράφω ξανά.

Και ένα μήνυμα σε όσους εκεί έξω έχετε δεθεί άθελά σας με τις επιθυμίες και τις επιταγές των γονιών σας: Ζήστε τη ζωή σας όπως θέλετε πραγματικά. Απαλλαχτείτε από τα δεσμα και τις αλυσίδες που σας έχουν φορέσει "για το καλό σας" και ζήστε ελεύθερα. Το αξίζετε!!